Μονάχος του-ολομόναχος,
ο Ηπειρώτης πάει, τριάντα αιώνες στη φωτιά
αντέχει και βαστάει.
Έχει την Πίνδο μάνα του
αδέρφια τ' ασπαλάθια, έχει και πρωτοξάδερφα
τα κέδρα και τα βράχια.
Έχει και μια βελανιδιά
αρχαία στη Δωδώνη. Τη μάγεψε η Ολύτσικα
και κλαίει σαν τ' αηδόνι :
-Eκεί ψηλά που περπατάς,
κοίτα μην κρυοπάρεις,
κοίτα και τους προγόνους σου
απ' το μυαλό μη βγάλεις.
-Εδώ που πάω μοναχός,
εδώ που αγκομαχάω,
αλλιώς το σύμπαν βάφτισα,
τη ρίζα να βαστάω :
Τον ήλιο λέω Όμηρο
και Πλάτωνα το Λάκμο,
Τζαβέλα τον Αχέροντα,
την τραμουντάνα Διάκο.
Φυσάει κι αντρειώνομαι
χιονίζει κι αντρειεύω,
ανάπαιστους και φλάμπουρα
στον ποταμό μαζεύω.
Εμένα μ' έθρεψε η φωτιά,
με θέριεψε η ανάγκη.
Τι να μου κάνει ο Μαμωνάς
κι οι Γιάνκηδες κι οι Φράγκοι...;
...............................................
Τριάντα αιώνες στη φωτιά
ο Ηπειρώτης πάει.
Παλεύει, ξενιτεύεται
κι αντέχει και βαστάει.
