Να πέθαινα από άνοιξη κι αγάπη*,
ωραίος, αχ! κι αγέραστος κι ορθός,
μ' αχόρταστα κι ορθάνοιχτα τα χείλη,
στον ήλιο και στου Έρωτα
Το
Φως...!
.........................................................
Να πέθαινα από άνοιξη κι αγάπη,
μια νύχτα μοναχός μου στα
βουνά,
σαν χρυσαλίδα που 'χασε το δρόμο
και μέθυσε από άστρα κι ερημιά...!
"Πεθαίνουμε από άνοιξη κι
αγάπη": στίχος του Λοζετσινού
δάσκαλου-ποιητή Τάσου Κανάτση
