Ο
αητός της Μουργκάνας
απάνω
στη Μουργκάνα,
με
τεφτεράκια πέτρινα
και
μολυβάκια-κράνα :
"-Εδώ
να κάτσεις , μάγκα μου,
μέχρι
που ν' αποθάνεις,
με
τ' άστρα και την παγωνιά,
φίλος
και πεχλιβάνης... "
"...Στα
χίλια μέτρα καίγεσαι,
στα
πεντακόσια λειώνεις,
στον
κάμπο στάχτη γίνεσαι
παγώνεις
και πετρώνεις."
.............................
Του
σκάει ο κάμπος πονηρός,
χαμόγελο
πλατίνα.
Λιμάρει
τα νυχάκια του
και
μπαίνει στην Αθήνα.
Λειώνει
σαν ζαχαρίτσα στους
ογδόντα φαρενάιτ.
Γίνονται
τα φτεράκια του,
δυο
τσάντες σαμσονάιτ.
Πρωί
φοράει κουστουμιά,
γιόμα
γίνεται γιάπης,
νύχτα
πουλάει τη μάνα του
κι
αυγή τα δάκρυά της...
