Η Ρωμιοσύνη

 

Μια φτωχονιά, μια καλονιά,
μια πέρδικα στο χιόνι,
είπε να βγει μες στον βαρύ
καιρό, καλά και σώνει.

Γύρω της κλώθεται ο βοριάς,
απάνω χιόνι ρίχνει,
μα ετούτη δρόμο και δρομί
παίρνει και δρόμο αφήνει.
Μπορεί και να 'ναι η Παναγιά,
μπορεί κι η Ρωμιοσύνη.
.............................

Μια φτωχονιά μες στο χιονιά,
μια λυγαριά του Άθω,
σαν κυματάκι δέρνεται
σε πελαγίσιο βράχο.

Άσπρισε η στράτα, πάγωσε!
Εμάργωσε κι εκείνη,
μα της ετάχτη πάντα ορθή ,
να πάει, ό,τι κι αν γίνει,
γιατί είν' η κόρη του καημού,
γιατί είν' η Ρωμιοσύνη.