Μια βάβω που 'χε δυο ορφανά...

Μια βάβω που 'χε δυο ορφανά...

Mια βάβω είχε δυο πουλιά ,

δύο βουβά τρυγόνια, 

δυο βλασταράκια μοναχά,

δυο ορφανεμένα αγγόνια.

Το ‘να το βάσταγε αγκαλιά 

γιατ’ ήτανε μικράκι,  

τ’ άλλο το μεγαλύτερο

το βάσταγε απ’ την πλάτη.  

Κι η μάνα απ’ τον Παράδεισο   

η μάνα αποθαμένη,   

το δάκρυ έστελνε ψωμί (το δάκρυ ζύμωνε ψωμί)

και τον καημό της μέλι:

-Μάνα μ’,ψωμάκι τάισ’τα,(-Μάνα μ',ψωμάκι στέλνω σε,) 

άντρες για να τα κάνεις  

και μέλι, την αρφάνια τους  

μανούλα μ’ , να γλυκάνεις.



-Κόρη μ', ψωμί δεν θέλουνε,
κόρη μ', δεν θέλουν μέλι,
μόν' θέλουν τη μανούλα τους
που πήραν οι αγγέλοι.