Μια Ζαγορίσια όμορφη
μια καμαροφρυδάτη,
καρτέραγε τον άντρα της
χρόνους εφτά και κάτι.
Καρτέραγε...Καρτέραγε...
Τον ήτανε στη Βενετιά,
τον ήτανε στη Δύση, Φραντζέσκα ρούσα αγάπησε
και πια δεν θα γυρίσει.
Βροχή τα δάκρυα τουτηνής
ετρέχανε ποτάμι,
ο Άγιος τη σπλαχνίστηκε
και ποταμό την κάνει ,
να παίρνει το παιδάκι της,
να δρασκελάει τα βουνά,
στη Βενετιά να τρέχει, Χριστούγεννα και Πασχαλιά
τον άντρα της να βλέπει.
Και τo καμαροφρύδι της
που 'χε πνιγεί στο δάκρυ,
το 'κανε πετρογέφυρο
στου ποταμού την άκρη,
γεφύρι-πετρογέφυρο...
Διαβαίνουν οι μελαχρινές,
και τεμενά τούς κάνει.
Περνούν κι οι ρούσες κι οι ξανθές,
τις ρίχνει στο ποτάμι.
