Πρόλογος

Τα  τραγούδια που ακούγονται και διαβάζονται σε τούτο το ιστολόγιο, τα σκάρωσα στις αρχές του Νοέμβρη του 2011, λίγες μέρες μετά το φευγιό του μεγάλου Ηπειρώτη φωτογράφου και σπάνιου ανθρώπου Κώστα Μπαλάφα.

Τα σκέφτηκα σαν ένα μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στο συγκεριμένο δημιουργό, με τίτλο "Εδώ το λένε Ήπειρο", που θα πορούσε να παρουσιαστεί, με λαϊκή ορχήστρα και θεατρικά δρώμενα  επί σκηνής, και με την ταυτόχρονη προβολή με προτζέκτορα,της συγκεκριμένης για κάθε τραγούδι φωτογραφίας του Μπαλάφα, καθώς θα εκτελούνται τα τραγούδια και τα ανάλογα θεατρικά δρώμενα, αφού το καθένα απ' τα τραγούδια, λειτουργεί σαν ..μουσική λεζάντα για καθεμιά φωτογραφία. (Στό κάθε βιντεάκι-τραγούδι, που υπάρχει εδώ αποκάτω, δεσπόζει αυτή η ,διαφορετική για κάθε τραγούδι, φωτογραφία που μ' ενέπνευσε να σκαρώσω το καθένα απ' τα τραγούδια...)
........................................................................

Κοιτάζοντας ,λοιπόν, τις φωτογραφίες απ' το αρχείο του μεγάλου Ηπειρώτη δημιουργού, συγκινήθηκα και κατάλαβα καλά τι σημαίνει "καλλιτέχνης του λαού".

Κατάλαβα γιατί μας συγκινεί παραπάνω ο Ρίτσος για παράδειγμα, απ' τον Καβάφη, ή ο Τσιτσάνης απ' το Χατζιδάκη,
ή ο Μπιθικώτσης από ένα σωρό τραγουδιστές "ορθότερους" μουσικά κι ..ευγενέστερους φωνητικά.

Το να φτάσει ο καλλιτέχνης να μπορεί να μιλάει , πειστικά, εξ ονόματος του λαού, είναι μεγάλη υπόθεση.

Είναι θείο δώρο, παράσημο μέγιστο και διάκριση που ξεπερνάει κατά πολύ ένα βραβείο Νόμπελ, για παράδειγμα, ή τους όποιους επαίνους των σχετικών κριτικών.

Ο Κώστας Μπαλάφας, απ' τη Χώσεψη της Ηπείρου, ήταν ένας μεγάλος μάστορας του φωτογραφικού φακού.

Απαθανάτισε ανθρώπους του μόχθου και της φτώχειας και τόπους της πέτρας και της ερημιάς.

Ό,τι , δηλαδή, είναι κοντύτερα στο Θεό.

Ήταν ένας αληθινός, βαθιά-λαϊκός καλλιτέχνης, παναπεί δημιουργός, εννιά και δέκα φορές πιο αξιοσέβαστος κι αξιότερος ακόμα κι από έναν Νομπελίστα, αν δεχτούμε ότι δουλειά του καλλιτέχνη είναι να στέκεται με το έργο του, δίπλα στον αδύναμο, τον πάσχοντα, το φτωχό και τον καταπιεσμένο...

Βέβαια, οι εξουσίες, για ευνόητους λόγους,αποστρέφονται τους αληθινά λαϊκούς-μεγάλους καλλιτέχνες σαν τον Μπαλάφα, κι αβαντάρουν ομότεχνούς τους - ομότεχνους των φωτογράφων, στην περίπτωσή μας, σαν τη Νέλλη, ας πούμε, που έγινε γνωστή για τις γυμνές, όμορφες αναντίρρητα, φωτογραφίες της στην Ακρόπολη - που δεν θίγουν κατεστημένα κι ούτε δημιουργούν με το έργο τους, επικίνδυνους για αυτές (τις εξουσίες) συνειρμούς στή λαϊκή μάζα-δέκτη του έργου.

...................................

Οι φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα θα 'πρεπε να διδάσκονται στα σχολειά, αφού αποπνέουν ανθρωπιά και τιμιότητα, διδάσκουν ολιγάρκεια και μπέσα, και μοσχοβολάνε ορθοδοξία ("Παπαδιαμαντική" κι όχι των μεγαλοκαρναβαλοπαπάδων)  κι Ελλάδα...

Μοιάζουν, ακόμα, οι φωτογραφίες του, να εμφανίστηκαν εκεί επί τόπου στα βουνά, όπου τραβήχτηκαν !

Λες και σμίγανε, δηλαδή, το σύννεφο κι ο ίσκιος του κυπαρισσιού , με το σούρουπο και του κοράκου το μαύρο φτερό, για να φκιάνουν έναν σκοτεινό θάλαμο, κάθε φορά που έκανε "κλικ" η μηχανή του Μπαλάφα !

Τούτο , όμως, το πράμα το ευλογημένο, το να συνωμοτεί ,δηλαδή, η φύση ολάκερη για να υπηρετήσει-εξυπηρετήσει τον καλλιτέχνη, συμβαίνει σπανιότατα και, μονάχα όταν ο καλλιτέχνης κοπιάζει για το λαό, για τον πάσχοντα θνητό-άνθρωπο μ' άλλα λόγια, και μονάχα όταν ο καλλιτέχνης δεν κόπτεται για βραβεία, επαίνους και διακρίσεις, παρά μόνο διακονεί την τέχνη, αθώα,ταπεινά κι ανυστερόβουλα, γιατί απλούστατα πλάστηκε για τούτο.

.......................................

Ο Κώστας Μπαλάφας είναι ο Μάρκος Βαμβακάρης της φωτογραφίας στην Ελλάδα.

Τον έσπρωξε στη φωτογραφία, το δημιουργικό του ταλέντο κι η ευαισθησία του.

Τον έκανε μεγάλο καλλιτέχνη, η αγάπη του για τον απλό άνθρωπο, ο βαθύς του σεβασμός για τον ανώνυμο Ηπειρώτη, η λατρεία του για τον τόπο του το φτωχό κι άγονο, αλλά και τόσο δοξασμένο, χιλιόπαθο κι ας αγνοημένο.

......................................

Τα τραγούδια, 23, ένα για καθεμιά απ' τις 23 φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα, που μ' ενέπνευσαν,τα σκάρωσα με πρώτο μου μέλημα να 'χουν λόγο απλό κι αφτιασίδωτο.

Ν' ακούγονται σαν τις ντρέτες κουβέντες ενός τσοπάνου.

Πρόκειται για μελοποιημένους στίχους που αποτελούνται από δεκαπεντασύλλαβους, κυρίως.

Οι μελωδίες τους στηρίζονται πάνω σε απλές λαϊκές φόρμες, τόσο απλές που να μπορεί να τις τραγουδάει ο πασαένας.

........................................

Τα, ανολοκλήρωτα ακόμα, και με τη μορφή, προς το παρόν, μουσικού σκίτσου, με τη συνοδεία ενός ακορντεόν μονάχα και της φωνής μου,τραγούδια, στίχους και μουσικές, τα 'γραψα το πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη του 2011, σε μια περίοδο, συναισθηματικά πολύ φορτισμένη για μένα, αφού τότε "έφυγε" η μάνα μου Αριάδνη Σωτ. Παπαγεωργίου.

Της τ' αφιερώνω, με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη, για όσα, από αλάθητο ένστικτο κι απέραντη αγάπη, μονάχα, μου 'δωκε.

Άγγελος Σωτ. Παπαγεωργίου

Γιάνενα, 17 Νοέμβρη του 2011