Ο Γκάτσος είναι χρυσαητός,
ο Ρίτσος περιστέρι,ο Μίκης μαύρος ποταμός
κι ο Μάνος καλοκαίρι.
Ο Σολωμός Μαγιάπριλο,
τζιτζίκι ο Σκαλκώτας,
κι ο Παλαμάς παράθυρο
να μπαίνει ο Ευρώτας.
Η Μπέλου είναι ψίθυρος,
στου Ζέφυρου τα χείλη,
κι ο Μπιθικώτσης σήμαντρο
και προσευχή το δείλι.
Κι ο ελληνάκος ο φτωχός
σβηστή φωτοβολίδα,
με δίχως αστραψιά και φως
στη μαύρη καταιγίδα.
Βόηθα τον, πνεύμα Ελληνικό,
βόηθα τον να πορέψει !
Δώσ' του πυξίδα κι υλικό,
στα δύσκολα ν' αντέξει.
Δώσ' του τραγούδια αθάνατα !
Δώσ' του και ξαναδώσ' του,
τώρα που είναι ανήμπορος,
φτωχός και μοναχός του.
Δώσ' τού λαού γερά φτερά
κι αμάραντα λουλούδια,
για να διαβεί το Γολγοθά,
μ' αθάνατα τραγούδια,
σαν το παιδάκι τ' ορφανό,
σαν μέρμηγκας στο χιόνι
σαν Διγενής στό σκοτεινό
το μαρμαρένιο αλώνι !
