Δυο κυπαρισσόπουλα,
δυο κυπαρισσάκια,
στη βροχή προσεύχονταν,
για τα Ελληνάκια :
-Πότισ' τες, κυρα-βροχή,
μες στις καμαρούλες,
τις κοντούλες λυγαριές,
τις μικρές ψυχούλες!
Θ(ε)οδωράκη πότισ' τες
κι Όμηρο κι Ελύτη,
να 'χουν στις μυρτιές σχολειό
και στον Ήλιο σπίτι!
Να 'χουν περατάρη τους,
με κορμάκι αδράχτι,
τον αητό του Κόζιακα,
τον αστροσυνάχτη,
που 'χει το χρυσό κλειδί,
τις γερές φτερούγες,
να σε βγάζει στου παλιού
του καιρού τις ρούγες,
στον παππού τον Όμηρο
απ' την Ιωνία,
που 'χε πατερούλη-Φως,
μάνα-Αρμονία
κι έσταζε στην κουπαστή,
απ' τον Παρθενώνα,
στ' άστρα κόκκινο κρασί,
ρόδα στον αιώνα
και το πλοίο αρμένιζε,
μες στη σοροκάδα
κι άστραφτε η Μεσόγειος,
Φως, Ρυθμό κι Ελλάδα !
...........................
-Πότισ' τες, κυρα-βροχή,
μες στις καμαρούλες,
τις κοντούλες λυγαριές,
να πετούν ριζούλες,
ν' ακουμπούν στα θέμελα,
απ' τον Παρθενώνα,
μπόρα να μη σκιάζονται
και βαρύ χειμώνα ...!
